මතක මන්දිර

සිනාසුනත්, කතා කළත් අපි, දැනෙනවා අසම්පූර්ණ හැඟුමක් නුඹද නොපවසන මමද නොහඟවන කවදා කෙළෙසින් දකිමුද නිමාවක් බලාපොරොත්තුවෙහි......? නව ඇරඹුමකට... නෑ... හමු වීමටත් පෙර වෙන්වීමකට හැකිනම් නොසිතන්න නුඹ ගැන.... කිම නොහැකි සිත ගන්න නුඹෙන් ඉවතට... සැනසුමක් අඩුම තරමින් හැකියි නුඹට මගෙ හිත කියවන්න ඉඩ නොදෙන්න..

මේ ගිළිහෙන කඳුළු බින්දු ලෝබයි මට, මාව තව තවත් හිර කරන නුඹ වෙනුවෙන් ඇදහැළෙන්න ඉඩ දෙන්න... වචනෙකින් වත් නුඹව රිද්දන්න නොහිතෙන, සමහරවිට හිතුනත්, ඒව වචන වලට නගා ගන්න වත් ශක්තියක් නැති මම, කොහොම නුඹට දනවන්නද මට රිදෙන තරම්.. හෙටත් සුපුරුදු බොරු හිනා මූණම පෙන්නන් නුඹ ඉදිරියේ ඉන්නම් තවමත් නුඹේ වචන විශ්වාස කරන්න මගෙ හිත මට මොරදෙන නිසා...

හිමිදිරි පිණි සිසිලස විඳින්න බයයි මං. . ඒ සිසිලසට අකමැති නිසා නෙමෙයි මම.. හිරු තව පායන්න පායන්න පිණි කැට වියැළෙන්න වියැළෙන්න, දැනෙන දාහය සැර නිසා.. පිපුණු සේපාලිකා මල්වල සුවඳ සිඹින්න බයයි මං.. ඒ සුවඳ නොරුස්සන නිසා නෙමෙයි මට.. උදෑසන වෙනකම්වත් මල්වලට අතු අග ඉන්න වාසනාව නැතිව පරවෙලා යන නිසා.. මගේ මිදුලෙට වැටුණ සඳ ඇහිඳින්න බයයි මං.. ඒ සඳ එළිය ඕන නැති නිසා නෙමෙයි මට.. පොකුණෙ තියෙන්නෙ ඡායාවක් නම් පීනන්න නොදන්න මම ගිළෙන නිසා.. නුඹ මට කොච්චර තේරුම් කරන්න හැදුවත් තේරුම් ගන්න බයයි මං.. ඒ නුඹව නොපතන නිසා නෙමෙයි මම.. මගෙ හිතත් එක්ක හුඟක් කල් රණ්ඩුවෙලා නුඹව ලස්සනම ලස්සන හීනයක් විදියට විතරක් දකින්න පුරුදු වුණ නිසා..